قدمت واژه سوگند در ایران باستان

مثلا امتحان گرم (ور گرم يا گرموگ وريه) عبارت بود از عبور از ميان آتش كه در داستان های اساطیری و کهن ایرانی همانند سياوش پسر كيكاوس و داستان ويس و رامين وصف آن به طور شاعرانه آمده است. نوع هيزمى كه در اين امتحان‌ها بكار می‌رفت مطابق قواعد خاصى معين می‌شد و در ضمن اجراى امتحان تشريفات مذهبى نيز بعمل می‌آمد. در زمان شاهپور دوم آذربد پسر مهرسپند براى اثبات حقانيت گفتار خود، بنابر روايات موجود، خود را مورد نوع ديگر «ورگرم» قرار داد، يعنى فلز گداخته بر سينه خود ريخت..... گویا کرتیر مشهور نیز چنین آزمونی را پشت سر گذارده است!
.
امتحان سرد (ورسرد) ممكن بود بوسيله شاخه‌های چوب مقدس به عمل آيد. در اين صورت آن را بر سموگ وريه می‌نامیدند. يك نوع ديگر از امتحان بسيار قديم كه در ضمن ايراد قسم اجرا می‌شد، نوشيدن آب گوگرد آلود بوده است. اين رسم حتى در كتاب مقدس ونديداد هم ذكر شده و اصطلاح سوگند خوردن كه امروز در زبان كنونى ايران به معنى قسم ياد كردن استفاده می‌شود. درحقیقت معنى تحت اللفظی همان نوشيدن آب گوگردی است که يادگارى از آن عادت‌های قديم می‌باشد.
.