حسرت جمهوری در ایران

.
هرچند ناگفته پیداست که شخصی نظامی و خودساخته مانند او کسی نبود که به تاسیس نهادهای دمکراتیک تن دهد و مطابق قانون جمهوری، چند سال بعد قدرت را ترک گوید! بلکه بطور یقین او نیز بمانند بسیاری دیگر، خود را رئیس‌جمهور مادام العمر میکرد و در بازسازی ساختارهای اقتصادی کشور، همان راهی را میرفت که بعدها در پیش گرفت. اما با توجه به نوع تصمیمات سیاست خارجه وی و بخصوص گرایشات انگلستان ستیزانه‌اش، با وقوع جنگ دوم جهانی حوادثی مانند شهریور بیست غیرقابل اجتناب بود و ناچار به ترک کشور میشد و ریاست جمهوری را به شخصی همچون فروغی واگذار کرده و پس از فروغی لابد نوبتِ قوام بود و پس از وی بالاخره نوبت به مصدق می‌رسید و چقدر داستان تفاوت داشت!!
در آن صورت تاریخ معاصر ایران شکل دیگری می گرفت و بطور یقین با توجه به وجود احزاب متفاوت و نهادهای دمکراتیک در هر حکومت پارلمانی و یا جمهوری، روحانیت نیز آنچنان که بعدها قدرت گرفتند، هیچگاه دخیل در حکومت نمی شدند
.
فارق (فارغ) از خوب یا بد بودن و پسند هریک از ایرانیان در نوع حکومت سلطنتی و یا نظام کنونی، در هر حال سیر تحولات #تاریخ_ایران معاصر پس از این اگر تاریخی که شامل لغو سلطنت و شکل گیری جمهوری در ایران میگردید، حاصلش، مانع از ادامه حکومت سلطنتی و شکل‌گیری نظام فعلی بود!

بنابراین؛ این اگر تاریخی، میتواند از حسرت های بزرگ بسیاری از ایرانیان آزادی‌خواه در یک قرن گذشته باشد